KALB İLE ÇEKMEK.

 

Yollar bizim, biz yolların olmuştuk çoktan...

 

    Uğradığımız her ülkeden, her şehirden, her mekandan, her yaşayandan aldıklarımız bir yana birde havasından, suyundan, toprağından.. topluca enerji akışından hem bedenen hem zihnen bir akım, bir değişim süreci bize kazanç sağlaması çok önceden olmasına rağmen bizim farkındalığımız yeni başlamıştı....

 

   Çağımızın bilgi çağı, insanların ise dijital bir boyut kazandığı günümüzde, atomdan daha küçük bir parçacığın bulunduğu kuantların hayatımızdaki etkisi,  ilişkilerimizdeki boyutunu ilim insanları tartışadursun, herşeyin soyutlaşmaya başladığı, bu dönemde, samimi insan olmak, en değerli şey haline geldi.

 

     Bilgi dedik, para gibi, makam gibi güç haline geldiği bir dönemini yaşıyoruz. Ulaşmak bir o kadar kolay olsada bir o kadar da kirli haliyle yüzyüzeyiz.

 

     Ekim ayı idi yanılmıyorsam, bilgi birikimini, tecrübesini, samimiyetini güleryüzüyle bizlere sunan, dokunuşu ile hayatımıza renk katan, yüreğinin kapılarını açan bir hanımefendi ile tanışma saatimiz.

 

Konumuz Fotoğraf sanatı ve incelikleri...

 

     Bu konuda yıllardır, fotoğraf aşığı ve çekirdekten gazeteci bir eş’e konu mankenliği yapmış olsam, biraz aşinalığım olsa da, nasıl bulaşıcı bir hobi olabilir ki hayatımın her alanını kaplayacak kadar derin ve bir o kadar da huzur veren..

 

    Çektikçe çoğalan, çoğaldıkça akışkan bir hale dönüşen o anlarda kayboluşum, baktığım her yönde güzel bir tobloyla bütünlenişim, gördüğüm her kareden tüme varışım, herşeyden önemlisi hayata bakan göz perdelerimdeki o suslu buğulu havanın aralanışı....

 

    Tüm bunlar, tecrübe damarlarından sızan, birikim ağından akan, başkalarınada kazandırılan, paylaşım duygusunun bir ürünü olabilirmiydi. Üstelik, konsolos hanımı olmasına rağmen, bir cümlesinde olsun bunu hissettirmeden, kendisi ve kariyeri ile bunu yapması yetmezmiydi.

 

   İnsanın kendisi olması kadar güzel ne olabilirdi ki?

 

    Fotoğraf kadrajımızda, insanı, doğayı, hayatı, sanatı, estetiği...... akışımızda ne varsa onu yansıtarak bakış açımızı, algımızı, enerji alanımızı yenilemek, güzelliklere imza atmak, konfor alanımızdan az hareketle bir yolculuğa çıkmaktı öğrenmeye çalıştığımız ...

 

    Biz yolcuyduk artık ve güzele taliptik, bunu, bazen bir binanın estetiğinde, bazen bir çocuğun gülümsemesinde, bazen doğanın eşsiz muhteşemliğinde, bazen bir yetişkinin gözlerinde ...

Aradık yedi ay boyunca.

 

     Bu gün ise topladığımız meyveleri konuşmak, paylaşmak, yaymak için, gönlünü açtığı gibi samimiyet kapısını açarak bizi sofrasınıda ağırlayan, Damla Tantekin hanımefendinin karelerinde misafirdik. Bize kalb ile fotoğraf çekmenin ne demek olduğunu öğretti. Bu yılın son dersi olarak.

 

   Zira, ne Canon ne Nikon aldık, yanımıza sadece kalbimizi alarak zile basmıştık.

 

                    Halime Bilgin